Myślę, że nowa powieść Harrow zdecydowanie mnie zaskoczyła. Myślałam, że poczuję podczas lektury dreszcze niepokoju, swoistej niemożliwości rozwiązania tajemnicy. Nastawiałam się bardziej na realizm magiczny niż fantastykę, ale w ogólnym rozrachunku i po zakończeniu książki, jestem bardzo usatysfakcjonowana.
Autorka wpadła na ciekawy pomysł gotyckiej powieści, która oscyluje między wręcz śnieniem na jawie a brutalną rzeczywistością. Nie jestem obeznana z tego typu literaturą, ale jak na laika, to muszę przyznać, że wyjście ze strefy komfortu było bardzo udane, zwłaszcza, że autorka również nie próżnuje i tworzy ciekawych bohaterów.
Opal początkowo nie jest pozytywną postacią — w kontekście czarno-białym. Czy to źle? Absolutnie! Ciężkie przeżycia naznaczyły jej osobowość i los ukształtował ją raczej jako czarny charakter większości opowieści. Nie jest zła do szpiku kości, ale jest ciekawą sprzecznością, postacią dającą do myślenia, szukającą "domu" w okrutnym świecie.
Mamy jeszcze Arthura, właściciela i opiekuna tytułowego Domu. Podobała mi się jego kreacja i brak idealizacji. Był samotnikiem, może nawet lekkim męczennikiem, ale uwielbiam to, że poniekąd Harrow nie zmienia cech swoich bohaterów. Nie oznacza to, że nie przechodzą indywidualnych przemian, ale są one raczej podyktowane zmianą stylu życia, nawiązywania relacji czy odkrywania.
Personifikacja budynku, który spokojnie mógłby robić za dom strachów, było świetnym zabiegiem. Miałam wrażenie, że żyję i oddycham w tej powieści. Być może na początku oczekiwałam od niej dużej ilości filozofowania, dreszczu grozy, nierozwiązanej zagadki, ale to, co otrzymałam chyba było jeszcze lepsze. Obecny jest delikatny romans, ale nie przytłacza. Miłość ujęta jest różnorako — trudna, o wielu twarzach, nieoczywista. To chyba najbardziej mnie kupiło, zwłaszcza, kiedy Opal boryka się ze zmianą swojego myślenia.
Książka idealna na jesienne wieczory! 🍂
współpraca reklamowa z Wydawnictwem Mova
